Γιατί η ζωή για εκατομμύρια μικροκαλλιεργητές βασίζεται σε μια νέα οδηγία της ΕΕ

Του Alan McClay, CEO της Better Cotton

Αυτό το άρθρο δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά από την Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ για 7 2023 Νοέμβριο

Οι διατεταγμένοι δρόμοι των Βρυξελλών μπορεί να φαίνονται σαν ένα εκατομμύριο μίλια μακριά από τα χωράφια βαμβακιού της Ινδίας ή τις φυτείες κακάο της Γκάνας, αλλά οι μικροκαλλιεργητές σε χώρες όπως αυτές θα μπορούσαν να επηρεαστούν σε μεγάλο βαθμό από μια εκκρεμή οδηγία από τους ευρωπαίους φορείς χάραξης πολιτικής.  

Οι φιλοδοξίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης να βελτιώσει τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις περιβαλλοντικές επιπτώσεις των παγκόσμιων αλυσίδων αξίας μεγάλων εταιρειών της ΕΕ, εξαρτώνται από τις προτεινόμενες αλλαγές στις πολυαναμενόμενες Οδηγία για τη δέουσα επιμέλεια για την εταιρική βιωσιμότητα (CSDDD).  

Ειδικότερα, οι προτεινόμενες τροπολογίες από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο θα μπορούσαν να δώσουν στους μικροκαλλιεργητές το νόμιμο δικαίωμα να λαμβάνουν «εισόδημα διαβίωσης» για τον ρόλο τους στην παραγωγή. Μια τέτοια κίνηση θα αντιπροσώπευε μια τεράστια σημαντική πρόοδο στη βελτίωση των μέσων διαβίωσης των μικροϊδιοκτητών.  

Ωστόσο, ελλείψει αυτής της τροπολογίας, οι μικροϊδιοκτήτες θα είναι όλο και πιο ευάλωτοι στον ρόλο τους ως προμηθευτές και η πρόσβασή τους στις παγκόσμιες αγορές θα μπορούσε να διακυβευτεί.  
 
Τα 570 εκατομμύρια μικροϊδιοκτήτες του κόσμου διαδραματίζουν θεμελιώδη ρόλο στα σημερινά παγκόσμια συστήματα γεωργίας και κλωστοϋφαντουργίας. Για μια καλλιέργεια όπως το βαμβάκι, Οι μικροϊδιοκτήτες αντιπροσωπεύουν περισσότερο από το 90% των αγροτών παγκοσμίως. Αυτό τους δίνει κεντρικό ρόλο στο μέλλον του παγκόσμιου τομέα της μόδας, που είναι αναμένεται να σημειώσει σχεδόν διψήφια ανάπτυξη τα επόμενα χρόνια.   
 
Ωστόσο, οι χαμηλές τιμές των αγροτικών εκμεταλλεύσεων σε συνδυασμό με τους συστημικούς φραγμούς στην ανάπτυξη και τις αυξανόμενες προκλήσεις παραγωγής λόγω της κλιματικής αλλαγής, αποτρέπουν τη δίκαιη ανταμοιβή των μικροϊδιοκτητών. Ως αποτέλεσμα, πολλοί αντιμετωπίζουν οικονομική επισφάλεια, η οποία, εκτός από πολλαπλή αδικία, θέτει σε κίνδυνο τις προοπτικές ανάπτυξης των τομέων στους οποίους διαδραματίζουν τόσο κρίσιμο ρόλο.   

Ωστόσο, όταν έχει ρυθμιστεί για επιτυχία, η μικροκαλλιέργεια παρέχει α μονοπάτι για να ξεφύγουν οι κοινότητες από τη φτώχεια. Ταυτόχρονα, οι κοινωνίες αποκομίζουν ευρύτερα οικονομικά οφέλη, με μικροϊδιοκτήτες ανθεκτικοί στο κλίμα που κρατούν το κλειδί για την επισιτιστική ασφάλεια.  

Εξ ου και η σημασία της προτεινόμενης τροπολογίας σύμφωνα με την οποία οι εταιρείες «είναι υπεύθυνες για τη χρήση της επιρροής τους για να συμβάλουν σε ένα επαρκές επίπεδο διαβίωσης σε αλυσίδες αξίας», συμπεριλαμβανομένης της εξασφάλισης εισοδήματος διαβίωσης για τους αγρότες, επιπλέον της υπάρχουσας ευθυγράμμισης της ΕΕ σχετικά με το μισθό διαβίωσης .  

Αν υποθέσουμε ότι οι προτεινόμενες τροποποιήσεις στο CSDDD εγκριθούν πλήρως, το βασικό ερώτημα τίθεται στο πώς μπορούν να εφαρμοστούν καλύτερα οι διατάξεις του. Ειδικότερα, τι σημαίνει για τις εταιρείες να χρησιμοποιούν την «επιρροή» τους για να βοηθήσουν στην αντιμετώπιση της δομικής φτώχειας που κρύβεται πίσω από τους βιοποριστικούς αγώνες των μικροϊδιοκτητών;    
 
Η αναγνώριση ότι έχουν τέτοια επιρροή είναι το πρώτο βήμα. Οι πρακτικές προμηθειών των εταιρειών έχουν τεράστιες επιπτώσεις για τους μικρούς παραγωγούς. Λόγω του πλήθους των ενδιάμεσων στις σύγχρονες αλυσίδες εφοδιασμού, ωστόσο, αυτές οι επιπτώσεις συχνά συγκαλύπτονται ή –σε ορισμένες περιπτώσεις– αγνοούνται σκόπιμα. 

Επομένως, είναι ζωτικής σημασίας να βελτιωθεί η διαφάνεια, ώστε στο μέλλον οι εταιρικοί αγοραστές (και άλλοι) να μπορούν να έχουν μια πιο ακριβή εικόνα για το πού προέρχονται οι αγορές πρώτων υλών τους και τις κοινωνικοοικονομικές συνθήκες των εν λόγω μικροϊδιοκτητών.   

Έτσι, όταν οι εταιρείες γνωρίζουν από ποιον προμηθεύονται, τι μπορούν να κάνουν για να εξασφαλίσουν τη βελτίωση των μέσων διαβίωσης;  

Η απάντηση είναι «άφθονη». Η αύξηση του ανθρώπινου κεφαλαίου των μικροϊδιοκτητών μέσω της εκπαίδευσης, της κατάρτισης και της ανάπτυξης δεξιοτήτων σηματοδοτεί μια σημαντική συμβολή. Άλλα περιλαμβάνουν τη βοήθεια τους να αποκτήσουν πρόσβαση σε προσιτές υπηρεσίες, χρηματοδότηση και πόρους, υποστήριξη της ικανότητάς τους για συλλογική δράση και υπεράσπιση και, όπου χρειάζεται, βοήθεια στους μικροϊδιοκτήτες να διαφοροποιηθούν. 

Καθώς η Οδικός χάρτης εισοδήματος διαβίωσης από την Πρωτοβουλία Αειφόρου Εμπορίου (IDH) καθιστά σαφές ότι η ακριβής φύση αυτών των παρεμβάσεων θα διαφέρει από πλαίσιο σε πλαίσιο. Το κύριο ζήτημα που περιορίζει το εισόδημα ενός αγρότη φρούτων στην Καραϊβική μπορεί να είναι η έλλειψη κεφαλαίου, για παράδειγμα, ενώ για έναν παραγωγό καλαμποκιού στη Σομαλία θα μπορούσε να είναι η αυξημένη συχνότητα ξηρασίας.  

Όποιο κι αν είναι το συγκεκριμένο πλαίσιο, ωστόσο, δύο βασικές αρχές ισχύουν για όλες τις εταιρικές στρατηγικές εισοδήματος διαβίωσης.  
 
Το πρώτο είναι να έχετε μια ξεκάθαρη άποψη για το πού βρίσκεται η εξουσία. Στην περίπτωση του βαμβακιού, για παράδειγμα, οι μικροκαλλιεργητές ενδέχεται να εγκλωβιστούν σε ένα υπερτοπικό σύστημα που ελέγχεται από μεμονωμένους εκκοκκιστές. Σε άλλα προϊόντα, θα μπορούσε να είναι ένας μεταποιητής, χονδρέμπορος ή αγοραστής αγροκτήματος. Μόλις εντοπιστούν, οι εταιρείες πρέπει να βρουν τρόπους να συνεργαστούν με αυτούς τους σημαντικούς παράγοντες.  
 
Η δεύτερη αρχή ακολουθεί παρόμοια φλέβα. Οι μικροκάτοχοι είναι ένας από τους πολλούς παράγοντες σε ένα σύστημα και τα εισοδήματά τους καθορίζονται από τον τρόπο λειτουργίας του συστήματος. Είναι άμεσα διαθέσιμα δεδομένα, για παράδειγμα; Διοικούνται δίκαια οι κατοχές γης; Συμπεριλαμβάνονται πλήρως οι γυναίκες ή οι μειονοτικές ομάδες; Όσο πιο περιεκτικό και δίκαιο είναι το σύστημα, τόσο πιο ευεργετικά είναι τα αποτελέσματα για όλους.  
 
Ως εκ τούτου, οι εταιρείες θα πρέπει να χρησιμοποιήσουν τη δυνατότητα σύγκλησης για να συγκεντρώσουν όσο το δυνατόν περισσότερους παίκτες στο σύστημα (σκεφτείτε: περιφερειακές ή δημοτικές κυβερνήσεις, άλλους αγοραστές, τεχνικούς εμπειρογνώμονες, ομάδες αγροτών, κ.λπ.) για να αλλάξουν τον τρόπο λειτουργίας αυτού του συστήματος. 
 
Αυτή η συνεργατική προσέγγιση ισχύει τόσο για το τοπικό επίπεδο όσο και για το μακροοικονομικό. Έτσι, από τη βοήθεια στον εντοπισμό των ελλείψεων εισοδήματος διαβίωσης και την παρακολούθησή τους, για παράδειγμα, μέχρι την παροχή πρακτικών ιδεών για τη βελτίωση του εισοδήματος επί τόπου. 

Εν τω μεταξύ, καθώς οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής σκέφτονται, οι υπεύθυνες εταιρείες θα πρέπει να φέρουν τη φωνή τους και να υποστηρίξουν ενεργά το εισόδημα διαβίωσης για τους μικροϊδιοκτήτες. Όχι μόνο αυτό, τους αρμόζει να δείξουν πώς η υπεύθυνη προμήθεια μπορεί να πραγματοποιήσει ένα τέτοιο αποτέλεσμα στην πράξη. Αυτό ξεκινά με την τοποθέτηση των δικαιωμάτων των μικροϊδιοκτητών στο επίκεντρο της διαδικασίας – όποια γλώσσα υιοθετούν ή δεν υιοθετούν οι νομοθέτες στις Βρυξέλλες.     

Κοινοποίηση